تو فیس‌بـ.وکم، واسه مشخص شدن و تفکیک خواننده‌های خاموش وبلاگیم [که من نمی‌شناسمشون]، از کسانی که همین‌جوری Add کردن نشستم به همه‌ی افرادی که تو لیستم بودن مسیج دادم که “من رو می‌شناسین آیا؟ و از کجا؟”. خب همون‌طور که همه می‌دونیم، تو فیس‌بـ.وک مدت‌هاست اپیدمی شده تا جایی که می‌تونی همه رو Add کنی و هرکی هم Addت کرده رو تایید کنی تا فقط لیست دوستات پر و پیمون‌تر باشه و گاهی حتی کلاس بذاری من شونصدتا دوست دارم مثلا!

حالا جالب این ِ که کاری هم به هم ندارن گاهی. حتی در حد لایک هم در ارتباط نیستن. اما حس خوبیه شونصدتا فرند داشتن ظاهرا!!

هر کس عقایدش برای خودش و من محترم ِ. این نظر من ِ که این کار مسخره‌ست ولی دلیل نمی‌شه واسه کسی که از این کار لذت می‌بره هم بد باشه که. هر فردی باید تا جایی که به خودش و دیگران آسیب نزنه، هر کاری براش لذت داره انجام بده…

 به هر حال، نوع برخوردها برام جالب بود. اکثر بچه‌ها از خواننده‌هام بودن. یه سری گفتن اشکالی نداره اگر این‌جوری راحت‌تری و می‌توی ریموو کنی ما رو. یه عده هم یه عالمه نشونه دادن که سال‌هاست منو می‌شناسن و خواهش کردن پاکشون نکنم چون دوست دارن تو فیس‌بـ وک منو داشته باشن [که این گروه خیلـــــــی حس مثبتی منتقل کردن بهم]. بقیه هم فقط توضیح دادن بلی من رو می‌شناسن از طریق وبلاگ. خب صد البته من هیچ‌کدوم از خواننده‌هامو پاک نکردم.

عده‌ی اندکی هم گفتن به خاطر داشتن دوستان مشترک با فراوانی بالا ادد نموده‌اند [که حذف شدند].

ولی از همه جالب‌تر چند نفری بودن که در جواب گفتن: “شما از لیست فیس‌بوک من حذف شدی”.

همیشه نحوه جبهه گرفتن آدما برام جالب بوده. اینکه ترجیح می‌دن غیرمحترمانه حذف بشن، تا اینکه صادقانه چیزی ازشون پرسیده بشه. راستی چرا آدم‌ها صداقت رو برنمی‌تابند؟

پی‌نوشت: جالب ِ بدونین که مثلا مارک زاکربرگ [کلیک] به عنوان شخصیت سال ۲۰۱۰، توسط مجله تایمز انتخاب شده. انتخاب اون چه دلایلی داشته و این انتخاب چه دلایلی. بگذریم!