یک راه خیلی مهم واسه شناخت آدما، و تشخیص وجه شباهتشون با ما، تفاهم داشتن یا نداشتن، توجه به چیزهایی هست که بهشون می‌خندیم! آیا به مسائل مشابه می‌خندیم؟ یا متفاوت؟
خندیدن یک فعالیت نیمه‌ارادیه به لحاظ روانشناختی. و چیزهایی که آدم‌ها کنترل کمتری روش دارن، و کمتر دقت می‌کنند که اون چیزها می‌تونه باعث شناخت طرف مقابل ازشون بشه، بهترین مسائل شناختی هستند، و خیلی بیشتر و بهتر از چیزهایی که آدم‌ها در مورد خودشون “می‌گن” منجر به شناخت می‌شه.
به ویژه تو یه رابطه، مهمه که ببینیم آیا خنده‌دارهای ذهنیمون مشترکن؟ چیزهای جالب برامون یکسانه؟ یا از دو دنیای متفاوتیم؟
یادمون باشه، همیشه چیزهای به ظاهر جزئی اهمیت بالاتری دارند، و خیلی بیشتر منجر به شناخت مسائل عمده‌ی پنهان می‌شن!

باید دانست، هیچکس را نمی‌شود تغییر داد! می‌شود آدم‌ها خودشان بخواهند تغییر کنند، آن هم مصرانه و پیگیرانه، و در جهت خواسته‌شان حاضر باشند عمل کنند، و تو، در این میان یک تسهیل‌گر باشی، یک مشوق، یک حامی، نه عامل تغییر!
شاید بتوانی به این فکر بیندازی‌شان که نیاز به تغییر دارند، شاید بتوانی انگیزه‌ای باشی یا انگیزه‌ای بدهی در جهت آن، اما فکر اینکه بتوانی کسی را تغییر بدهی از پایبست ویران است، چه آن کس دوستت باشد، چه دوست‌پسر/دخترت، چه نامزد، شوهر/زن، فرزند، والدین و یا هر کس دیگر…
هرکس بگوید به خاطر شما تغییر کرده، یا خواهد کرد، این را باید بدانید این یک تغییر واقعی نیست، موقتی بوده و دیری نخواهد پایید!

یه جوری هیچ‌وقت، وقت نداریم، یه جوری سراسر زندگیمون سرشار از عجله و دوییدن و نرسیدنه انگار قراره به کجا برسیم؟
تفریحات پر از عذاب وجدان، خوابای با فکرای کارای فردا، وقت‌گذروندن با دوستای پر از احساس وقت تلف کردن…
اون‌جایی که فکر می‌کنی بهش می‌رسی ناکجاآباده! مقصدی وجود نداره، ته‌ی نیست واسه خواسته‌هامون که! مقصد یه سرابه، واقعیت نداره! تنها چیزی که واقعیت داره، وجود داره، هست، مسیره… راهی که داری می‌ری، تک‌تک قدم‌هات واقعی‌ان. اگر مسیرو به امید رسیدن به مقصد از دست بدی، بهتره بدونی که، “هرگز زندگی نکردی“…

… از اولش از همون وقتا که لب جوی آب می‌شستم و تو خودم غرق می‌شدم، وقتایی که پدرم میومد می‌گف اینجا چی کار می‌کنی؟ واقعا اونجا چه کاری به جز فکر می‌تونستم بکنم؟ اصن من چرا اونقد فکر می‌کردم؟ بچگی و بی‌خبری من کجا رفته بود؟

این پیرمردی که تو این عکس نشسته و لبخند زورکیش پشت ریش سفیدش محو شده و اینطوری زل زده به من کی این شکلی شد؟ بچگیش کی رفت و پیریش کی اومد؟

ولم کنن، میرم همون جوی آبو پیدا می‌کنم و پاهامو توش آویزون می‌کنم و می‌رم تو فکر. فکر، فکر…

بیوگرافیمو نوشتم، خیلی جاهاش سخت بود. حرفم نمیومد. تعریفم خشکیده بود جاش اشک بود. همون اشکی که خیلیا برا جوشیدنش دعوام می‌کنن. درد بود. دردی که می‌ره وسط لبخند عکسم جا خوش می‌کنه…

گاهی می‌خواستم سینه‌مو بشکافم و همه چیزو بریزم بیرون و راحت بشم. راستش اصلا به این نیت شروع کرده بودم. از حمل این دل سنگین خسته شده بودم. اما نشد. نمی‌شه. قصه‌م تموم شده ولی من نتونستم تموم حرفامو بزنم. نشد دیگه. تا زندگی منو زندگی نکرده باشی، نمی‌تونی بدونی نشد و نمی‌شه یعنی چی. زندگی من. من. پرویز. من. پرویز. من. پرویز پرستویی…

دکلمه من – پرویز پرستویی [لینک دانلود و خرید قانونی]