داشتیم کارامونو می‌کردیم که یه هو حس کردم شیکم ِ صابون خورده‌م غذا می‌خواد. دوان دوان رفتم پیشش غرغروارانه گفتم وای چه‌قد گشنمه!، که بشنوم عه بیا غذا بخوریم اما شنیدم عه برو غذا بخور. یه لحظه ساکت شدم. کرک و پر شوق و ذوقم ریخت. گفتم خب. رنجیدم به همین سادگی.

دو سه ساعت گذشت. کاراش که تموم شد بهش گفتم من ازت دلخورم. مساله پیچیده‌ای نبود اما یاد گرفته بودم وقتی دلخوری هرچند کوچیک و پیش پا افتاده‌ای تو قلبت لونه کرد، وقتی حرفات عادت کردن به ناگفته موندن، برگریزان اون رابطه شروع می‌شه! گفت به خاطر شام؟ و خندید و به خودش افتخار کرد که چه باهوشه! با حرص نگاش کردم. گفت ببخشمش. خندیدم و باز آرامش، رخنه کرد تو تمام وجودم.

وقتی در مورد مسائل رابطه حرف بزنیم، خیلی چیزا به راحتی قابل حل شدنه. وقتی به هر دلخوری اهمیت بدیم، وقتی طرف مقابل بلد باشه برای احساسات عشقش ارزش قائل باشه، لازم نیست حرفامونو تو خودمون بریزیم. و وقتی طرفین به حدی از بلوغ فکری رسیده باشن که برای چیز هرچند کوچیک و بی‌اهمیتی که خاطر کسی که دوستش دارن رو آزرده، عذرخواهی کنن، اون وقته که رابطه رشد می‌کنه…

گاه یک نفر کافیست تا بی خیال ِ دنیا شوی، و گاه، دنیایی ناکافی ست برای اینکه بی خیال ِ یک نفر شوی!