جالب نیست؟! ما ایرانی‌ها با این همه داعیه‌ی انسانیت و آدمیت و اشرف مخلوقات و این‌ها، معیارمان برای پاکی و قداست و خوبی، غریزی‌ترین و حیوانی‌ترین(!) نیازمان است و بس! کسی که [شما بخون خانومی که] تا حالا تو زندگیش به سـ/کـ/س فکر هم نکرده می‌شه قدیس و کسی که [باز هم شما بخون خانومی که!] فقط با کسی که دوستش داشته بوده هم می‌شه بدکاره!! و اوووه بی‌خیال ِ اینکه این فکر نکردن و قدیس بودن واقعا از سر نجابت به خرج دادن ِ یا سردمزاجی!

مهم نیست که تو [خانوما می‌دونن که این “تو” خطاب به اوناست، شما آقایون به پاس مردانگی‌ای که گاهی صرفا یدک می‌کشینش، می‌تونین معاف باشین از خیلی قضاوت‌ها، اینم روش…] چه‌قدر می‌فهمی، باشعوری، درکت بالاست، و از “قدرت تفکر و تعقل”ت استفاده می‌کنی یا نه، مهم نیست که صداقت داری همیشه یا عادت داری به دروغ گفتن، هر خصیصه‌ی خوب یا بد دیگه‌ای که به ذهنت می‌رسه رو هم فاکتور بگیر!، میزان و رای ملت به آدمیت تو، چیزهایی که تو رو از حیوان متمایز می‌کنه هیچ کاری نداره!

پی‌نوشت: لازم ِ توضیح بدم که من مخالفم که سـ/کـ/س یه نیاز حیوانی ِ و دلیل استفاده از این اصطلاح این بود که کنایه و شاید تلنگری زده باشم به این افکاری که همیشه تو مغزمون فرو کردن. وقتی سـ/کـ/س با عشق و احساس توام باشه باز هم یکی از خصوصیات متمایزکننده‌ی انسان ِ. این نظر شخصیم ِ و بهشم پایبندم وحشتناک…