منظور از زندگی، داشتن ِ لحظه‌های خوش است.

* آلبرت الیس / روانشناس شناخت‌گرا

غیر از این ِ؟ البته منظور الیس خوشی‌های لحظه‌ای نیست. مثلا مصرف مواد برای داشتن لحظات خوشی که بعدها هم فرد رو به زحمت می‌ندازه رو محکوم می‌کنه. منظور پیمودن مسیری هستش که برای فرد لذت‌بخش و خوشایند باشه.

ما یادمون رفته چی واسه خودمون لذت‌بخش ِ. خیلی وقت‌ها مسیری رو می‌ریم که بقیه می‌رن.

این وسط سهم من، سهم تو چی می‌شه؟

سهم ما از لحظه‌هایی که از دست دادیم چون خرج ِ دیگران کردیمش. خرج ِ خوشایند دیگران! واسه اینکه از ما خوششون بیاد، تحسینمون کنن و تایید بشیم.

و سوال این ِ که:

آیا واقعا، وافعا ارزشش رو داشت؟ داره؟ خواهد داشت؟