گاهی دلم برای قبل‌ترها تنگ که می‌شد، با خودم فکر می‌کردم اون موقع چه خوشحال بودم چه هیجان‌انگیز بود، اما وقتی نوشته‌های ۵-۶سال پیشم رو ورق زدم، دیدم برجسته‌ترین احساس اون روزها نه هیجان بود و نه خوشحالی! تنها بودم. خیلی.
هرچه‌قدرم دوستایی داشته باشی که خوب باشن و از حضورشون لذت ببری، باز هم یه حفره تو قلبت هست که بدون وجود عشق خالیه. انگار یه گمگشته داری. هر لحظه منتظری. با هر صدا، هر حضور از خودت می‌پرسی یعنی خودشه؟ یعنی همونیه که باید باشه؟ و نیست و ناامید می‌شی!
یه کسی تو زندگی هرکسی باید باشه که موندنو بلد باشه…

آدم می‌تونه غمگین باشه و غمگین رفتار نکنه، ولی نمی‌تونه خوشحال باشه و خوشحال رفتار نکنه!

عشق یعنی…
وقتی هست خوشحال‌تری!

رابطه سالم یعنی رابطه‌ای که بین نیازهای طرفین تعادل و همخوانی وجود داشته باشه.

وجود نیازهای متعارض و حتی گاه متفاوت، باعث ایجاد تنش و نارضایتی می‌شه.

قبل از ورود به رابطه، بدونیم تو زندگیمون چه مسیری رو دنبال می‌کنیم و بعد ببینیم طرف مقابل دورنمای زندگیش چیه. و به خودمون یادآوری کنیم، اگر تو رابطه نشه پیشرفت کرد، نشه خوشحال بود، نشه آروم بود، نارضایتی در سطح نارضایتی از صرفا رابطه باقی نمی‌مونه، بلکه به زندگی شخصی فرد هم نفوذ می‌کنه.

و برای بار هزارم… تنهایی، هزار بار بهتر از بودن تو یه رابطه ناسالم ه.