ناگزیر
این روزها تو دانشگاه، حس و حال انتخابات و مخالفت‌ها موج می‌زنه. حس و حالی که قبل از بال و پر گرفتن، در نطفه خفه می‌شه.
تو ذهنم این شعر خسرو گلسرخی طنین می‌ندازه که:
گیرم که در باورتان به خاک نشسته‌ام!
و ساقه‌های جوانم از ضربه‌های تبرهای‌تان زخم‌دار است
با ریشه چه می‌کنید؟
گیرم که بر سر این باغ بنشسته در کمین پرنده‌اید
پرواز را علامت ممنوع می‌زنید
با جوجه‌های نشسته در آشیان چه می‌کنید؟
گیرم که می‌کشید
گیرم که می‌برید
گیرم که می‌زنید
با رویش ناگزیر جوانه چه می‌کنید؟
و من… فکر می‌کنم، گیرم که امتحانات رو جلو انداختین و دانشجوها رو از دانشگاه و خوابگاه بیرون کردین، با فکرشان، با ذهنشان، چه می‌کنید؟ کسی که فکر می‌کند را، کور و کر هم کنید، باز خواهد دید و خواهد شنید.
برف‌ها هم آب شده‌اند و ما هنوز، کبک‌گونه می‌زی‌ایم!
شبکه‌های اجتماعی
