اصولا و معمولا چندان آدم اهل درد دلی نیستم. منظورم از درد دل، فقط درد نیستا، منظور حرفای دل هست کلا. کم پیش میاد و واسه افراد معدودی خودافشاگری می‌کنم. حالا اینکه می‌گم معدود، منظورم دو سه نفره. اسم نمی‌برم که دعوا نشه چون دوستای زیادی اینجا رو می‌خونن :دی

ممکنه واسه بعضی‌های دیگه هم بگم البته، اما خودم پیشقدم نمی‌شم. به اصطلاح باید ازم حرف بکشن! باید بپرسن تا به حرف بیام. یه وقتایی جون طرف به لبش می‌رسه تا دو جمله بگم. در این حد. اینا هم دوستای صمیمی هستن. ولی خب از یه جنس دیگه.

با وجود این، آدم در ظاهر زودجوشی هستم. زود گرم می‌گیرم راحت برخورد می‌کنم. اما در باطن به شکل کله‌شق‌مانندی دیرجوشم. یعنی اینکه دیر صمیمی می‌شم. دیده شده که افرادی بودن چند سال تلاش کردن با من صمیمی بشن اما نشده که بشه. نه اینکه خیلی آدم مهمی باشما. دارم می‌گم طرف عملا بهم گفته از این اخلاق من در عذابه و دیگه نمی‌دونه چی کار کنه که من پا بدم واسه روابط جیجی‌باجی‌تر. انگار که زوری باشه صمیمی شدن، یا قسمت نباشه خب. من اما خودم از این اخلاقم خرسندم.

به عبارت بهتر، اگر صمیمیت رو یه مقیاس ۱۰درجه‌ای در نظر بگیریم، همون دو سه نفر فقط از مرز ۶ رد شدن. سایر دوستان صمیمی بین ۳ تا ۶، و بقیه که دوست عادی هستن هم در حد همون ۲ یا کمتر باقی می‌مونن.

حالا چرا دارم اینا رو می‌نویسم؟ چون حرصم گرفته. چون این زودجوشی من در ظاهر، واسه یه سری سوءتفاهم ایجاد نموده که من باهاشون صمیمی‌ام. یه دسته دومی هم هستن که چون خودشون با من صمیمی‌ان، دیگه منم باید صمیمی باشم لابد! تا اینجای امر، خب مهم نیست. فکر کنن. اما داستان وقتی شروع می‌شه که بر اساس اون فکر خودشون، انتظار و توقع ایجاد می‌شه. یا حتی میان می‌گن چرا تو با فولانی که دشمن ماست صمیمی هستی؟ منم خب خویشتن‌داری می‌کنم و نمی‌گم به تو چه. نمی‌گم من با خود تو هم صمیمی نیستم ولمون کن بابا حال داری. حتی نمی‌گم خوش و بش رو نذار به حساب صمیمیت در کل! به یه “عجب” اکتفا می‌کنم و رد می‌شم.

شما هم تو ارتباطاتون، اگر به کسی برخوردین که آدم راحت و گرمی هست، فک نکنین حتما آدم زود صمیمی‌شویی هم هست!

پی‌نوشت: اصن از وقتی این قالب جدید و در واقع همیشگیم برگشته نطقم باز شده باز. خوشحالم

× درست وقتی فکر می‌کنی همه چیز تحت کنترل ِ، سر به هوا، خوشحال و سوت‌زنان به راهت ادامه می‌دی، اتفاقی می‌افته که گیج‌وارانه می‌مونی که: اوووه! چی شد یه هو!

× همیشه آرزوم بوده برادری می‌داشتم که پشتم باشه، یه حمایت بامنطق، کسی که بتونم درباره‌ی مسائل زندگیم باهاش حرف بزنم، و اون حتی اگر حس کنه مثلا غیرتی شده، بتونه جلوی خودش رو بگیره و با غلبه بر احساسش، حتی وقتی به نظرش دارم کار اشتباهی انجام می‌دم، بی‌قید و شرط کنارم باشه و دوستم داشته باشه. به تصمیماتم احترام بذاره، در عین اینکه نظرش رو بهم می‌گه. درک کنه که من زندگی رو از دید اون نمی‌بینم و “نباید” الزاما مثل اون فکر کنم تا دوست‌داشتنی باشم. داشتن همچین داداشی شبیه رویاست، نه؟ البته هست‌ها، ولی خیلی خیلی کم. خب باورش واسه‌م سخت ِ که ببینم آرزوم برآورده شده. خوشحالم و احساس خوشبختی می‌کنم از داشتنش…

× تلاش یک‌جانبه، در هر ارتباطی، چه یه گروه، چه یه زوج، و چه یه ارتباط دوستانه با هم‌جنس یا غیرهم‌جنس‌، همیشه محکوم به شکست ِ  —>تجربه‌ی شخصی

× سلایق آدم در هر زمینه‌ای به مرور تغییر می‌کنه؛ من هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم از آهنگ‌های محسن یگانه و چاووشی خوشم بیاد ولی…

× اگر کسی، کسی رو دوست داشته باشه، واقعا دوست داشته باشه و بودن باهاش واسه‌ش مهم باشه، و بخواد که کنار خودش داشته باشه‌تش، هیچ بهانه و حتی دلیلی سد راهش نمی‌شه. البته این تلاش وقتی معنا داره که بدونه یا حس کنه طرف مقابلش بهش تمایل داره، ولی افتاده مشکل‌ها…

× کسی که خیلی به فلان نقطه‌ضعف فلانی حساس ِ [البته در اینکه اون نقطه‌ضعف در اون فرد وجود داره یا نه، محل تردید است!!]، بهتر ِ بگرد ِ ببینه نمی‌تونه تو خودش پیدا کنه! به این مکانیسم دفاعی می‌گن فرافکنی یا پروژکتیو: نسبت دادن صفات خود به دیگران برای رها شدن از اضطراب.

×  کلا از سعید شهروز خیلی خوشم میاد. کاراش قوی هستن اکثرا و خیلی به دل من می‌شینه. اینم جدیدترین کارش: سعید شهروز / کاری نمی‌کنی [دانلود]

پی‌نوشت: پست قبل، یه نوشته‌ی نمادین ِ. اون چیزی که شما برداشت کردین نیست.