آرامش
یک وقتهایی هم هست که سکوت نه سرشار از ناگفتههاست و نه بغض و آه.
آدمها هرچهقدر تنهاترند، هرچهقدر بیتابترند حرفهایشان بیشتر است. حالا چه حرفهایی که در قالب ارتباط با دیگران جلوه میکند، و چه گفتگوی ناتمام ذهنی در قالب فکر.
آرام که باشی، جا دادن آرامشت در واژهها آنقدر سخت میشود که قیدش را میزنی. میبینی نمیشود و این نشدن را میپذیری و به احترام همان پذیرش، سکوت میکنی…