بعضیا فکر می‌کنن صداقت داشتن تو رابطه یعنی باید هرچیزی رو بگن. مثلا فکر می‌کنن اگر بخوان صادق باشن باید در مورد ریز مسائل خانوادگی یا بدتر از اون، از روابط قبلیشون، اونم با حاشیه و جزئیات صحبت کنن و وقتی طرف حساسیت نشون می‌ده می‌گن خب من باهات روراستم! در حالیکه این صحبت کردنا فقط و فقط به رابطه فعلی آسیب میزنه! دلیلی نداره طرفتون بدونه با پارتنرای قبلی کجاها رفتید چه کارا کردید و … حتی کنجکاوی نشون دادن تو این زمینه هم فقط طرفین رو حساس می‌کنه.
از این گذشته، به نظر من به هرکس باید حقایق رو در حد ظرفیتش گفت. یکی ظرفیت شنیدن و پذیرش تمام مسائل یکیو داره و یکی دیگه ظرفیت دونستن کوچک‌ترین نقطه‌ضعفت رو هم نداره!
و تازه، هرچیزی از حدش که بگذره چیز مثبتی از توش درنمیاد، حتی اگر یه خصوصیت خوب مثل مهربونی، صداقت، صبوری و … باشه. و یه جاهایی با مرز باریکی تماس پیدا می‌کنه که اون طرفش حماقته.
با تمام این حرفا، نباید از یاد برد که هرچه‌قدر آدم بیشتر مجبور باشه خودش رو از یکی پنهان کنه اون رابطه ناسالم‌تر و هرچی بیشتر بتونه بی‌واهمه جلو یکی خودش باشه اون رابطه کامل‌تر و عالی‌تره. مخصوصا در مورد رابطه‌های جدی که آدم یه عمر رو می‌خواد کنار طرف مقابل بگذرونه، باید دید چه‌قدر می‌تونی در برابر اون فرد خود واقعیت باشی… و این یه معیار خیلی مهمه!