یک زمانی بود که وقتی حالم خوب نبود جوهر کیبوردم خشک میشد و دستم به نوشتن نمیرفت، یا گاهی هم برعکس، در اون زمانها نمیشد از دنیای مجازی جمعم کرد!
این روزها همه چیز خوب است. خوبتر از خوب. و هرچه بهتر میشود و جلوتر میروم، بیشتر از دنیای مجازی و آدمهای مجازی فاصله میگیرم.
یک جورهای عجیبی هستم. انگار که باز پیله تنیده باشم. فقط میخواهم تنها باشم. البته این بار، یک تنهایی دونفره.
به امید روزی که آدمها یاد بگیرند به تنهایی همدیگر احترام بگذارند.
5 پاسخ به در مسیر