من فکر میکنم همه میتونن بگن قربونت برم، عزیزمی، فدات شم، مث خواهرمی، و فولان و بیسار! محبت کلامی خوبه دلنشینه لازمه ولی کافی نیست!
یعنی با همه خوب بودن این حرفا، میزان باورپذیریش واسه من در این حده که لبخند بزنم سری تکون بدم و منتظر زمان بشینم! و اون موقع زمان نشون میده چهقدر این لطف داشتنا حاصل عادت کلامی هست که مثل نقل و نبات بپرونیم و چهقدرش واقعیه. و اونم وقتی معلوم میشه که اون آدم که براش مثل خواهرش بودی قرار میشه کاری برات انجام بده و پای منافع وسط میاد…
هیچجا، هیچوقت به اندازه وقتی که آدما پای منافعشون وسطه، نمیتونی بشناسیشون، هیچجا، هیچوقت!