یک مرزی هست میون خوب بودن و حماقت. میون مهربونی و حماقت!
زیادی لطف کردن، زیادی کنار اومدن نشونه آدم خوبه بودن نیست، نشونه نیاز به تایید دیگران، یا به عبارت دیگه از دست ندادن تایید دیگرانه. اونم شامل وقتی میشه که حاضر میشی کاری کنی که آرامشت به هم بخوره، ولی آدم خوبه‌ی قصه‌ی آدما بمونی.

از نگاه من عشق این نیست که هرچیزی رو که نمی‌تونی با عقل و منطقت جور کنی رو بپذیری فقط چون اون میگه. یه سری چیزا سلیقه‌ایه قبول اما چیزای پایه‌ای نه. من اسم این کار رو عشق نمی‌ذارم بی‌هویتی می‌ذارم.

آدم تو هر زمانی سعی می‌کنه کاری رو انجام بده که به نظرش بهترین تصمیم ممکنه. پس هیچوقت با فکر کردن به گذشته و اینکه کاش فولان کار رو میکردم خودت رو آزار نده. چون این آدمی که می‌گه کاش فولان کار رو کرده بودم همون آدمی نیست که تو یک زمان و یک شرایط خاص یک تصمیمی رو گرفته! چون اساسا آدما هر ثانیه در حال پوست انداختن و تغییرند.
اما یه کار خوب می‌شه کرد. اونم اینکه از چیزی که یاد گرفتیم واسه تصمیمات آینده‌مون استفاده کنیم نه حسرتی برای گذشته.

چه‌فدر از وبلاگ‌نویسی دورم…
همه حرفام سهم توییتر و فیسبوک شده!