مرسی از همه‌ی کسانی که تو بحث شرکت کردن. همون‌طور که تو کامنتدونی هم گفتم، نظر برنا بیشتر از نظر بقیه به نظر من شبیه بود.

در کل نظر شخصی من این ِ که اون عشق افلاطونی موجود در افسانه‌ها تو جهان واقعی مصداق نداره و آدما با دنبال همچین چیزی گشتن وقت خودشون رو تلف می‌کنن! به نظر من یه عشق ِ یک‌طرفه‌ی خیلی شدید، بیشتر واسه کسانی اتفاق میفته که تو رویا زندگی می‌کنن. عشق دو طرفه به معنای واقعی هم شرطش این ِ که هر دو طرف به یک میزان عاشق باشن؛ درحالیکه تو دنیای واقعی معمولا و تا جایی که من دیدم همیشه، یکی بیشتر عاشق ِ.

و به نظرم عشق همیشگی وجود نداره. یه اقلیت خوش‌شانس اونایی هستن که عشقشون تبدیل می‌شه به یه دوست داشتن ملایم.

عشق واسه هر دو نفر، و توی هر رابطه، به نحو خاصی تعریف می‌شه و به نظر من این غلط ِ که یه تعریف کلی از عشق داشته باشیم و اونو ملاک قرار بدیم و بگیم عاشقیم یا نه. هر وقت کسی قلبش برای دیگری بتپه، با خوشحالیش خوشحال و با غمش غمگین شه، دوست داشته باشه وقتشو صرفش کنه، دوست داشته باشه تا جایی که واسه‌ش مقدور ِ بهترین چیزا رو براش بخره و خرج کنه، آرامشش در کنار اون معنی بشه، زندگی کنارش قشنگ‌تر و بامعنی‌تر بشه و به آخر رابطه فکر نکنه یعنی عاشق ِ! [اینا چیزایی بود که در لحظه به ذهنم رسید و ممکن ِ بشه چیزای زیادی رو بهش اضافه کرد و این یه کلیت ِ]